Mga Kwentong tagus sa Puso

Sandosenang Sapatos
> >
> > *SAPATERO SI TATAY. Kilalang-kilala ang mga likha niyang sapatos dito sa
> > aming bayan. Marami ang pumupunta sa amin para magpasadya. Ayon sa mga sabi-sabi, tatalunin pa raw ng mga sapatos ni Tatay ang mga sapatos na gawang-Marikina. Matibay, pulido, at malikhain ang mga disenyo ng kanyang mga sapatos.
> >
> > ?Paano mo ba naiisip ang ganyang istilo? Kay ganda!?
> >
> > ?Siguro, dinadalaw ka ng musa ng mga sapatos at suwelas?
> >
> > Parang may madyik ang iyong kamay!?
> >
> > Sa lahat ng papuri, matipid na ngingiti lamang si Tatay. Tahimik na tao si Tatay. Bihirang magsalita.
> >
> > LUMAKI AKONG KAPILING ang mga sapatos na gawa ni Tatay. Madalas ay
> > kinaiinggitan ako ng mga kalaro at kaklase ko. Buti raw at sapatero ang
> > Tatay ko. Lagi tuloy bago ang sapatos ko kapag pasukan, kapag pasko,
> > kapag bertdey ko, o kung nakatanggap ako ng honors sa klase. Ginagawan pa niya ako ng ekstrang sapatos kapag may mga tira-tirang balat at tela.
> >
> > ?Buti ka pa Karina, laging bago ang sapatos mo. Ako, lagi na lang pamana ng ate ko. Sa akin napupunta lahat ng pinagkaliitan niya,himutok ng isang kaklase.
> >
> > Nasa Grade II na ako nang muling magbuntis si Nanay. Kay tagal naming
> > hinintay na magkaroon ako ng kapatid. Sabi ng Lola ko, sinagot na raw ang matagal nilang dasal na masundan ako.
> >
> > Naku, magkakaroon na pala ako ng kahati sa mga sapatos! Pero di bale,dalawa na kaming igagawa ni Tatay ng sapatos ngayon.?
> >
> > Habang nasa tiyan pa si baby, narinig kong nag-uusap sina Tatay at Nanay.
> >
> > Nagpa-check up ako kanina. Sabi ng doktora, babae raw ang magiging anak natin!?
> >
> > Talaga! Kung babae nga, pag-aralin natin ng ballet. Gusto kong
> > magkaanak ng ballet dancer! Ngayon pa lang ay pag-aaralan ko nang gumawa ng mga sapatos na pang-ballet.?
> >
> >
> > PERO HINDI LAHAT ng pangarap ni Tatay ay natupad. Nagulat kaming lahat
> > nang makita ang bago kong kapatid. Wala itong paa. Ipinanganak na putol ang dalawang paa!
> >
> > Nakarinig kami ng kung ano-anong tsismis dahil sa kapansanan ng kapatid ko.
> > Siguro raw ay binalak na ipalaglag ni Nanay ang kapatid ko kaya
> > kulang-kulang ang parte ng katawan. Nilusaw raw ng mga mapinsalang gamot
> > ang kanyang mga paa. Isinumpa raw ng mga diwata ng sapatos si Tatay
> > dahil mahal na itong sumingil sa mga pasadyang sapatos. O baka raw
> > ipinaglihi si Susie sa manika.
> >
> > ?Nanay, bakit po ba walang paa si Susie??
> >
> > ?Nagkaroon kasi ako ng impeksyon anak. Nahawa ako ng German measles
> > habang ipinagbubuntis ko pa lang ang kapatid mo. At iyon ang naging
> > epekto,malungkot na kuwento ni Nanay.
> >
> > Hindi na magiging ballet dancer ang kapatid ko. Malulungkot si Tatay.
> > Araw-araw, ganun ang naiisip ko kapag nakikita ko ang mga paa ni Susie.
> > Kaya pinilit ko si Nanay na muling pag-aralin ako sa isang ballet
> > school (dati kasi, ayaw kong mag-ballet). Pero?
> >
> > Misis, bakit hindi niyo po subukang i-enrol si Karina sa piano, o sa
> > painting, o sa banduria class? Hindi yata talagang para sa kanya ang
> > pagsasayaw, sabi ng titser ko sa Nanay ko.
> >
> > Nalungkot ako. Hindi para sa aking sarili, kundi para kina Tatay at
> > Susie, at sa mga pangarap na masyadong mailap.
> >
> > SAKSI AKO KUNG paanong minahal siya nina Tatay at Nanay. Walang puwedeng
> > manloko kay Bunso. Minsan, habang kami ay nagpipiknik sa parke, may isang mama na nakakita kay Susie.
> >
> > ?Tingnan n?yo o, puwedeng pang-karnabal ?yung bata!? turo nito kay
> > Susie.
> >
> > Biglang namula si Tatay sa narinig. Tumikom ang mga kamao. Noon ko lang
> > nakitang nagsalubong ang mga kilay ni Tatay. Muntik na niyang suntukin
> > ito.
> > Anong problema mo, ha??
> >
> > Mabuti't napigilan siya ni Nanay.
> >
> > Isang gabi, habang nakahiga kami sa kama, narinig kong kinakausap ni Tatay si Susie.
> >
> > Anak, hindi baleng kulang ang mga paa mo. Mas mahalaga sa amin ng Nanay
> > mo na lumaki kang mabuting tao?at buo ang tiwala sa sarili.? Masuyo niya itong hinalikan.
> >
> > Hindi tumigil si Tatay sa paglikha ng sapatos para sa akin. Pero
> > napansin ko, kapag sinusukatan niya ang paa ko, napapabuntung-hininga siya.
> > Pagkatapos ay titingin sa kuna.
> >
> > Sayang, Bunso, di mo mararanasang isuot ang magagarang sapatos na gawa ni Tatay?? bulong ko sa kanya.
> >
> >
> > LUMAKI KAMI NI Susie na malapit ang loob sa isa?t isa. Hindi naging
> > hadlang ang kawalan niya ng paa para makapaglaro kami. Marami namang
> > laro na di nangangailangan ng paa. Lagi nga niya akong tinatalo sa
> > sungka, jackstone, scrabble, at pitik-bulag. Ako ang tagapagtanggol niya
> > kapag may nanghaharot sa kanya. Ako ang tagatulak ng wheelchair niya.
> > Ako ang ate na alalay!
> >
> > Noon ko natuklasan na marami kaming pagkakatulad. Parehong magaling ang
> > aming kamay kaysa aming mga paa. Ako, sa pagpipinta. Siya, sa pagsusulat
> > ng mga kuwento. At oo nga pala, si Tatay, kamay rin ang magaling sa
> > kanya!
> >
> >
> > MINSAN, GINISING AKO ni Susie. Sabi niya, nanaginip siya ng isang
> > pambihirang sapatos. Napakaganda raw nito sa kanyang mga paa.
> >
> > May paa siya sa panaginip?? gulat na tanong ko sa sarili.
> >
> > Maniwala ka, Ate, kay ganda ng sapatos sa panaginip ko. Kulay dilaw na tsarol na may dekorasyong sunflower sa harap!?
> >
> > Magbebertdey siya noon. At napansin ko, tuwing nalalapit na ang kanyang kaarawan, nananaginip siya ng mga sapatos.
> >
> > Ate, nanaginip na naman ako ng sapatos. Kulay pula ito na velvet at may malaking buckle sa tagiliran.?
> >
> > Binanggit din niya sa akin ang sapatos na kulay asul na bukas ang dulo
> > at litaw ang mga daliri niya. Ang sapatos na puti na may kaunting takong
> > at may ribbon na pula. Ang sapatos na yari sa maong na may burdang buwan
> > at mga bituin. Ang sandalyas na parang lambat. Ang kulay lilang sapatos
> > na may nakadikit na bilog na kristal sa harap.
> >
> > Manghang-mangha ako sa kung paanong natatandaan niya maski ang
> > pinakamaliliit na detalye ng mga sapatos ? ang disenyong bulaklak,
> > ribbon, butones, sequins, beads, o buckle. Inaangkin niya ang mga
> > sapatos na ?yon.
> >
> > ?Ate, paglaki ko, susulat ako ng mga kuwento tungkol sa mga sapatos na napapanaginipan ko. Ikaw ang magdodrowing, ha??
> >
> >
> > PAGLIPAS PA NG ilang taon, namahinga na si Tatay sa paglikha ng mga sapatos.
> > Gumagawa na lamang siya ng sapatos para sa mga suking di matanggihan.
> > Noong nagdaos siya ng kaarawan, niregaluhan ko siya ng isa kong painting
> > na may nakapintang isang pares ng maugat na kamay na lumilikha ng sapatos. Binigyan naman siya ni Susie ng isang music box na may sumasayaw na ballet dancer.
> >
> > Pinasaya niyo ang Tatay niyo, sabi ni Nanay.
> >
> > Pagkatapos noon, naging masasakitin na siya. Labindalawang taon si Susie nang pumanaw si Tatay.
> >
> >
> > ISANG ARAW, HINDI sinasadya'y napagawi ako sa bodega. Naghahalungkat ako ng mga lumang sapatos na puwedeng ipamigay sa mga bata sa bahay-ampunan
> > Sa paghahalughog, nabuksan ko ang isang kahong mukhang matagal nang
> > hindi nagagalaw. Naglalaman ito ng maliliit na kahon. Mga kahon ng
> > sapatos na maingat na nakasalansan!
> >
> > Para kanino ang mga sapatos? May umorder ba na hindi nai-deliver??
> > tanong ko sa sarili.
> >
> > Pero nang masdan ko ang mga pares ng sapatos na ?yon, nagulat ako.
> > Taglay ng mga sapatos ang pinakamahuhusay na disenyo ni Tatay. Iba-iba ang sukat nito.
> > May sapatos na pang-baby. May sapatos na pambinyag. May pang-first communion. May pangpasyal. May pamasok sa eskuwelahan. May pangsimba.
> > May sapatos na pang-dalagita.
> >
> > Lalo akong nagulat nang mabasa ang kanyang dedication sa nakasabit na papel:
> >
> > Para sa pinakamamahal kong si Susie,
> > Alay sa kanyang unang kaarawan
> >
> > Inisa-isa ko ang mga kahon. Lahat ng sapatos na nandoon ay para kay Susie.
> >Diyata?t iginagawa ni Tatay si Susie ng mga sapatos?
> >
> > Para kay Susie, lugod ng aking buhay
> > Sa pagsapit niya ng ikapitong kaarawan
> >
> > Taon-taon, hindi pumalya si Tatay sa paglikha ng sapatos sa tuwing
> > magdaraos ng kaarawan si Susie! Sandosenang sapatos lahat-lahat.
> >
> > Handog sa mahal kong bunso
> > Sa kanyang ika-12 kaarawan
> >
> > Napaiyak ako nang makita ang mga sapatos. Hindi ko akalaing ganu?n pala
> > kalalim magmahal si Tatay. Binitbit ko ang sandosenang sapatos at
> > ipinakita ko kina Nanay at Susie.
> >
> > ?H-Hindi ko alam na may ginawa siyang sapatos para sa ?yo, Susie.? Namuo
> > ang luha sa mga mata ni Nanay. ?Inilihim niya sa akin ang mga sapatos??
> >
> > ?A-Ate, ito ang mga sapatos na napanaginipan ko?? Hindi makapaniwalang
> > sabi ni Susie habang isa-isang hinahaplos ang mga sapatos.
> >
> > ?Ha??
> >
> > Noon ko lang naalala ang mga sapatos na ikinukuwento ni Susie.
> >
> > Dilaw na tsarol na may dekorasyong sunflower sa harap. Kulay pulang
> > velvet na may malaking buckle sa tagiliran. Asul na sapatos na bukas ang
> > dulo at litaw ang mga daliri. Kulay puti na may kaunting takong at may
> > ribbon na pula. Sapatos na yari sa maong na may burdang buwan at mga bituin.
> > Sandalyas na parang lambat. Kulay lilang sapatos na may nakadikit na bilog na kristal sa harap.
> >
> > Naisip ko, tinawid kaya ng pag-ibig ni Tatay ang mga panaginip ni Susie para maipasuot sa kanya ang mga sapatos?
> >
> > Hindi ko tiyak.
> >
> > Ang tiyak ko lang, hindi perpekto ang buhay na ito. Gaya ng hindi
> > perpekto ang pagkakalikha sa kapatid ko. Pero may mga perpektong
> > sandali. Gaya ng mga sandaling nilikha ni Tatay ang pinakamagagarang sapatos para kay Susie.
> >
> > This story won First Prize, Maikling Kathang Pambata in the 2001 Don
> > Carlos Palanca Memorial Awards for Literature

ganda nmn nung story..

wow Palanca award....shalah...

cnu author...??

cool galing.. fresh idea..

DINING STORY“Out pending please!”Hindi ko mapaliwanag ang nararamdaman kapag ito ay naririnig galing sa'yo. Para bang anghel na umaawit na tila tinatawag ang isang tagalupang tulad ko upang sundin ang anumang utos na maririnig sa'yo. Oo na corny na pero ewan ko ba... Naaalala ko yung mga oras na kahit nasa UR (utility room) pa ako'y nagmamadali pa akong pumupunta ng counter station para lang i-out ang pending na product na galing sa'yo. Minsan na nga akong binalatbat ng customer at nasuspend ng manager dahil sa katangahan kong unahin pa ang call mo kaysa sa utos nila. Tawagin mo na akong loser pero ano ba ako kumpara sa mga lalakeng nagkakandarapa sa'yo at gagawin ang lahat makuha ka lamang?Sapat nga lang ang sinasahod ko dito upang matustusan ang renta ng bahay at pang matrikula ko. Paminsan-minsan pa nga'y kinukulang pa ako sa budget sa pagkain at pang araw-araw na pangangailangan. Kaya heto ako, ineenjoy na lamang ang mga mumunting panahon o sandali na kasama ka at napapansin ako.Kagaya na lamang nung oras na nagkasabay tayo mag-break. Tayo lang ang tao sa crew room noon, bagay na ikinatuwa ko dahil first time kong makausap ka ng solo. Lagi ka kasing may kasama. Kung hindi ang mga close friend mo ay ang mga manliligaw mo. Hiling ko noon na sana'y maging isa man lang ako sa mga taong matatawag mong “close”. Gusto ko sanang patawanin ka at maging way sana iyon upang makuha ko ang number ng telepono nyo kaso'y napansin kong tila may namumuong luha sa'yong mga mata.“May problema ba?” Ang tanong ko.Nagulat na lang ako noon ng biglang bumuhos ng tuluyan ang iyong mga luha. “Wala 'to”, ang sabi mo. “Wag mo akong intindihin”.“Magagawa ko bang hindi ka intindihin kung alam kong may bumabagabag sa loob mo?”, ang sabi ko. Tinignan mo ako noon. Bagay na nagpahirap pang lalo sa aking paghinga.Mas maganda sana ang alaalang ito kung hindi ka umiiyak...Nag-open ka sa akin noon tungkol sa gagong boyfriend mo na hiniwalayan ka at pinagpalit sa iba. Buong oras na 'yon ay nakikinig lamang ako. Mas kailangan mo kasi ng mga panahon na iyon yung taong mabubuhusan mo ng hinagpis kaysa sa taong magpapangaral sayo sa mga kamalian mo. Marami sana akong “words of comfort” na nais ibahagi sa'yo kaso'y tinawag tayo sa labas ng manager dahil bumuhos ang mga customer, dahilan na napaaga tayong bumalik sa duty natin. Wala akong nasabi noon kung hindi; “Kalimutan mo na sya, marami namang nagmamahal at umaasa ng pag-ibig mo dyan sa tabi-tabi”Right.Anong klaseng advise 'yon?Lumipas ang ilang araw at nagbalik na rin ang dati mong ngiti. Naisip ko na lang noo'y nakapag move-on ka na at marahil din ay nabigyan ka na rin ng payo ng mga “close” friend mo.Alam kong naaalala mo rin yung time na umuulan. Closing tayo parehas kaya't niyaya mo ako na sumabay na ako sa inyo pag-uwi dahil wala akong nadalang payong. Abot tenga ang ngiti ko noon dahil napaganda pa pala ang hindi ko pagdala nito. Tinapos lang natin ang gameplan at tayo'y tumuloy na. Share tayo ng payong non'. Hiling ko pa nga sa sarili ko na lagi na sanang umuulan at wala ang mga umaaligid na mga manliligaw mo. Nung naglalakad tayo ng mga kaibigan mo'y naisip ko na ulit hingin ang number mo. Ngunit nahihirapan akong kumuha ng timing. Nang makarating na tayo ng kanto'y humiwalay na ang mga kaibigan mo. Dahilan na nagpabilis ng tibok ng puso ko at nagpahirap ng aking paghinga. Anong sasabihin ko? Nablangko ako noon. Gusto kong patawahin ka. Gusto kong malaman mo na masaya akong kausap. Gusto kong malaman mo na may iba pa akong katauhan kaysa sa taga-out ng pending product galing sa iyo... Ang hirap ng ganito...Ang hirap ng torpe...Naputol ang katahimikan ng bigla kang nagsalita. “May tanong ako sayo. May kaibigan akong babae na may gusto sa isang guy. Hindi nga lang alam ng friend ko kung may pagtingin man lang yung lalake sa kanya dahil minsan lang silang magka-usap; Kung ikaw yung guy, okay lang ba sa'yo kung yung babae ang gumawa ng way para magkakilala kayong mabuti?”“Depende naman kasi ito sa lalake; Meron kasing iba na ayaw ng ganon; Masyadong mataas ang pride nila; Pero para sa torpeng katulad ko, bilib ako sa mga babaeng ganon dahil hindi sila nahihiyang aminin ang nararamdaman nila”; Huminto ako sandali sa pagsalita sabay tingin sa'yo “Paano naman kasi kung parehas lang kayong naghihintayan o di kaya'y nahihiya din yung lalake hindi ba?”Matagal din tayong nakapag-usap noon habang naglalakad. Hindi ko talaga maiwasang pagmasdan ka habang nagsasalita at nakangiti. Gusto kong kunin ang number ng telepono nyo kaso'y huli na. Nasa kanto na tayo kung saan maghihiwalay na tayo ng dadaanan.“Paano ba yan, ingat na lang.” Ang nalulungkot kong sabi.Ngumiti ka ngunit wala kang sinabi kaya naisipan ko na rin na tumuloy na. Ako na yata ang pinakatorpeng lalake na ginawa ng Diyos. Bakit ba kasi sa tuwing ika'y tumitingin sa aking mga mata o di kaya'y ngumingiti, nawawala ako sa sarili. Gaya ngayon. Ngunit biglang may hindi ako inaasahang nangyari. Wala pang tatlong hakbang ang nalalakad ko'y bigla mo akong tinawag habang may kinuha kang kapirasong papel na sinulatan mo ng hindi ko mapaniwalaan at lalong hindi ko inaasahan.Number mo! Binigay mo sa akin ito at sinabi mong hihintayin mo ang tawag ko mamayang pag-uwi. Ngunit hindi ako tumawag. Hindi ko naman kasi alam kung ano ang sasabihin ko sa'yo. I swear sinubukan kong i-dial sa telepono ang number mo ngunit nung narinig ko ang boses mo'y dali-dali ko itong binaba!Bagay na pinagsisihan ko ng sobra...Nabalitaan ko na lang kasi kinabukasan pagpasok ko'y may rumaragasang sasakyan na nakabunggo sa'yo papasok na tumapos ng iyong buhay...“Out pending please!” sigaw ng isang baguhan na counter na pumalit sa iyo. Halos isang buwan na rin ang nakalipas since noong insidente. Hindi ko na tinapos ang kontrata ko dito. Ikaw lang naman ang rason kung bakit ako tumagal ng ganito. Sa katotohanan nga'y kinabukasan mismo noong insidente ay nag-resign na ako. Ngayon na lang ulit ako nagpakita upang kamustahin ang ating mga kacrew.Ito lang yata ang paraan upang matanggap ko ang lahat...Nagtataka ako ng lapitan ako ng matalik mong kaibigan dahil hindi naman ako kinakausap nito dati kung hindi naman ako ang lalapit. Usually nga'y inquiries lang about sa trabaho natin ang napag-uusapan namin.“Bakit hindi ka nagpakita ng libing?”, galit na tanong nya. Hindi ako nagsalita at minabuti ko na lang na tumingin sa ibang direksyon. Kailangan pa bang itanong iyon? “Hindi mo lang alam na sa lahat ng mga kacrew natin ay ikaw dapat ang nagbigay ng respeto at nagpaaalam sa libing nya!” galit na galit na sigaw nya. May nilapag syang notebook sa mesang kinauupuan ko at bigla na lamang syang umalis palayo.Diary mo...Binuklat ko ito. Binasa. Napangiti. Natuwa. Naiyak. Nalaman ko na nakikipag-unahan ka pala sa mga kasama mong counters kapag may pinapa-out pending na product ang kitchen dahil alam mong ako ang lumalapit para kunin ito. Nalaman ko rin na ako lang ang pinagsabihan mo tungkol sa hiwalayan nyo ng boyfriend mo. Nalaman ko rin na parehas pala tayo ng hinihiling noong panahon na umuulan.Nalaman ko na may pagtingin ka rin pala sa akin...Nalaman ko na ako pala ang tinutukoy mong lalake sa sitwasyon na pinag-usapan natin noong umuulan.At ikaw yung babae...Binuklat ko ang huling pilas ng pahina na may sulat mo na nagpabuhos ng tuluyan ng luha ko.“-Lahat na yata'y ginawa ko sa kanya upang mapansin nya na may pagtingin ako sa kanya. It's either sya na ang pinakatorpeng lalake na nakilala ko o kaya'y mali lang ako na umasang may pagtingin din sya sa akin. I've made my last desperate attempt para mapansin nya ako. Binigay ko yung landline number ko sa kanya kanina and I'll take it as a sign na gusto nya rin ako kung tatawag sya ngayon gabi-”Hindi ko na ito natuloy basahin. Dati ko pa pala alam ang dapat na sabihin ko noong time na nagkakandapiga-piga ang utak ko sa pag-iisip kung anong magandang sabihin sa'yo noong mga sandaling magkasama tayo...Sana'y nalaman mo pa kung gaano kitang minahal...

ang galing naman ng kwento ng Sandosenang Sapatos.. kakabilib!!!

naku ganyan din ung kakilala ko ah..parang iikaw nga un...mahilig sa mga excellent stories..

naks! nmn....kala ko nwala ung post ko...nilipat pla...

Pasensya na po... nakalimutan kong sabihin... maganda kasing gawan ng sariling category ang mga kwentong kaka elib.

Oh My Gosh!!!

wat a story!!!
marz magkakasundo teo wen it cumz
sa mga ganung klazeng obrA!!!
mhlig tlgah ko sa mga ganun!!!
pnta ka po sa next EB ha...
kz mkkpag kwen2han po ko zeo!!!
ynatz ynatz and Godbless!!!
i like both stories!!!


-fEhj-

>
> Kakauwi ko lang from school. Pag uwi sobrang pagod. Binaba ko bag ko
> at nahiga sa sofa. Sarap ng pakiramdam ng mapahinga. Matagal akong
> nakahiga nang di ko namalayan na nakakatulog na pala ko. Biglang
> nagvibrate ang celfon ko. I checked kung sino. I opened my inbox---
>
>
>
> "misan akala mo nasasayo na ang lahat
>
> pagnasayo na ang taong mahal mo.
>
> Pro lahat na nga ba?
>
> Gano ka kasigurado na iyo na sya
>
> Habang buhay? Kaya ngyn plng alagaan m n
>
> Habang nandyan pa!"
>
>
>
> Sender:
>
> BaBy koH
>
>> It's a usual quote coming from my girlfriend. Dahil sa antok
> ko, di ko na nireplyan. Again my cell vibrated. 1 message received---
>

> "nVr hold in2 smtnG too TyT..
>
> Cz smWer N d MiddLe U
>
> MyT Lus heR. Dnt put UrseLf in2
>
> smTng U knW U cnT Let Go.."
>

> Sender:
>
> BaBy koH
>

> Naku naman pagod na pagod ako so tinuloy ko na ang pagtulog
> ko. Hindi ko na maintindihan ang sense ng message niya dahil sa antok so
> pano pa ko magrereply? Again nagvibrate nanaman pero di ko n pinansin pro
> ayan nanaman. 2 messages received---

> First message:
>
>
>
> "I jst wnt u to knw dt I love u&evn
>
> God takes me away from you
>
> It wont change.You own my heart
>
> Till d very last breath il take."
>
>
>
> Sender:
>
> BaBy koH
>
> Pinatay ko na ang cell ko ng hindi binabasa ang isa pang
> message. Kaya natulog na lang ako ulit. Paggising ko wala na kong battery
> so I charged my cell and I tried calling her with my landline. I tried 5x
> kakatawag pero wala talagang sumasagot. After 30 minutes my landline rang.
> Sister ni Maila(baby koh), so I asked her
>
> "bakit walang tao sa bahay niyo?"
>
> Di siya sumagot.Umiiyak siya. So I asked:
>
> "bakit? Ano nangyari?"
>
> Biglang may naghello, ang dad nila ni Maila pala, so I asked
>
> "Tito ano po nangyayari?"
>
> Sinabi niya sakin ng walang pagaalinlangan---
>
> "Umalis kami nanood kami ng sine. Nagpaiwan si Maila dahil ang sabi
> niya pupunta ka daw dito sa bahay. Hihintayin ka daw niya. Dahil sa sinabi
> niya iniwan namin siya....."
>
>
> Nagulat ako sa sinabi ni tito. Ngayon ko lang naalala na pupuntahan
> ko nga pala siya. Hindi ako nakapagsalita dahil bigla na akong kinabahan.
> Tinuloy ni tito ang pagsasalita---
>
>
> "pagdating namin nakita nalang namin siya na patay na. Sinaksak siya
> ng mga nanloob sa bahay namin. Wala na siya."
>
> Nagblanko ang paningin ko pati na rin ang pagiisip ko.
>
> "Di ka kasi pumunta. Inuna mo ang kung anoanong mga bagay.Di mo man
> lang siya naisip."
>
> Di ko alam kung sino ang nagsasalita konsensya ko ba to o ang daddy
> niya?! Do ko na alam ang nangyayari sakin.
>
> P******** nawala na sakin ang mahal ko!!!!
>
> Di ko alam kung sa anong dahilan pero binuksan ko ang cellphone ko
> na 5 oras na plang nakacharge. Ang message nya na hindi ko binasa nandun
> pa rin. Hindi ko alam kung bubuksan ko pa o hindi but still binuksan ko na
> rin---
>
>
>
> "BY TULNGAN M KO
>
> PAPATAYN NLA KO!!!"
>
>
>
> Sender:
>
> BaBy koH
>
>
> Di ako makapunta sa bahay nila dahil sa hiya. Di ko man lang madalaw
> siya dahil di ko matanggap sa sarili ko na makikta ko siyang nakahiga na.
> Di ko maisip na wala na ang taong pinakamamahal ko. Di ko matanggap na ng
> dahil sakin kaya nagkaganon siya. Ano pang silbi ng mga sinabi ko skanya
> noon na hindinghindi ko siya iiwan......
>
> Na hindi ko siya pababayaan..
>
> na hingding hindi siya magiisa...
>
> Ano na nangyari sa mga sinabi ko sakanya??...
>
>
>

> Wala na siya....
>
>
>
> Wala na ang taong bumuo ng buhay ko...
>
>
> Wala na....

iceyy..lipat mo..i-post mo na lng...

bkit?

para mabasa...hhehe

ang haba naman ng story..

babasahin q na lang pag log in q next time.

^tinamad??

A Simple Story of Genuine Love



I was born in a secluded village on a mountain.
Day by day, my parents plowed the yellow dry soil with their backs
towards the sky.

I have a brother who is 3 years younger than me.
I wanted to buy a handkerchief, which all girls around me seemed to
have. So, one day I stole 50 cents from my father's drawer. Father had
discovered about the stolen money right away.

He made me and my younger brother kneel against the wall as he held a
bamboo stick in his hand.
"Who stole the money?" he asked.
I was stunned, too afraid to talk. Neither of us admitted to the fault,
so he said, "Fine, if nobody wants to admit, you two should be beaten!"
He lifted up the bamboo stick.

Suddenly, my younger brother gripped father's hand and said," Dad, I
was
the one who did it!"
The long stick smacked my brother's back repeatedly.
Father was so angry that he kept on whipping my brother until he lost
his breath.
After that, he sat down on our stone bed and scolded my brother, "You
have learned to steal from your own house now. What other embarrassing
things will you be possibly doing in the future? You should be beaten
to
death, you shameless thief!"
That night, my mother and I hugged my brother. His body was full of
wounds from the beating but he never shed a single tear.

In the middle of the night, all of sudden, I cried out loudly. My
brother covered my mouth with his little hand and said, " Sis, now
don't
cry anymore.
Everything has happened."
I still hate myself for not having enough courage to admit what I did.

Years gone by, but the incident still seemed like it just happened
yesterday..
I will never forget my brother's expression when he protected me.

That year, my brother was 8 years old and I was 11 years old.
When my brother was in his last year of secondary school, he was
accepted in an upper secondary school in the central. At the same time,
I was accepted into a university in the province.
That night, father squatted in the yard, smoking, packet by packet.

I could hear him ask my mother, "Both of our children, they have good
results? Very good results?"
Mother wiped off her tears and sighed," What is the use? How can we
possibly finance both of them?"
At that time, my brother walked out, he stood in front of father and
said,"Dad, I don't want to continue my studies anymore, I have read
enough books."

Father swung his hand and slapped my brother on his face.
"Why do you have a spirit so damn weak? Even if it means I have to beg
for money on the streets, I will send you two to school until you have
both finished your studies."
And then, he started to knock on every house in the village to borrow
money.

I stuck out my hand as gently as I can to my brother's swollen face,
and
told him, "A boy has to continue his studies; If not, he will not be
able to overcome this poverty we are experiencing. "

I, on the other hand, had decided to further my studies at the
university.
Nobody knew that on the next day, before dawn, my brother left the
house
with a few pieces of worn-out clothes and a few dry beans. He sneaked
to
my side of the bed and left a note on my pillow; "Sis, getting into a
university is not easy. I will go find a job and I will send money to
you."
I held the note while sitting on my bed, and cried until I lost my
voice.

That year, my brother was 17 years old; I was 20 years old..
With the money father borrowed from the whole village, and the money my
brother earned from carrying cement on his back at a construction
site,finally, I managed to get to the third year of my studies in the
university.

One day, while I was studying in my room, my roommate came in and told
me,"There's a villager waiting for you outside!"
Why would there be a villager looking for me? I walked out, and I saw
my
brother from afar. His whole body was covered with dirt, dust, cement
and sand. I asked him, "Why did you not tell my roommate that you are
my
brother?"
He replied with a smile," Look at my appearance. What will they think
if
they would know that I am your brother? Won't they laugh at you?"
I felt so touched, and tears filled my eyes. I swept away dirt and dust
from my brother's body. And told him with a lump in my throat, " I
don't
care what people would say! You are my brother no matter what your
appearance is!"

>From his pocket, he took out a butterfly hair clip. He
put it on my hair and said, "I saw all the girls in town are wearing
it.
So, I think you should also have one."
I could not hold back myself anymore. I pulled my brother into my arms
and cried.

That year, my brother was 20 years old; I was 23 years old.
I noticed that the broken window was repaired the first time I brought
my boyfriend home. The house was scrubbed cleaned.
After my boyfriend left, I danced like a little girl in front of my
mother, "Mom, you didn't have to spend so much time cleaning the
house!"
But she told me with a smile," It was your brother who went home early
to clean the house. Didn't you see the wound on his hand?
He hurt his hand while he was replacing the window."
I went into my brother's bedroom. Looking at his thin face, I felt like
there are hundreds of needle pricked in my heart.

I applied some ointment on his wound and put a bandage on it, "Does it
hurt? " I asked him.
"No, it doesn't hurt. You know, when at the construction site, stones
keep falling on my feet .
Even that could not stop me from working."
In the middle of the sentence, he stopped. I turned my back on him and
tears rolled down my face.

That year, my brother was 23 years old; I was 26 years old.
After I got married, I lived in the city. Many times my husband invited
my parents to come and live with us, but they didn't want.
They said, once they left the village, they wouldn't know what to do.
My brother agreed with them. He said, "Sis, you just take care of your
parents-in-law. I will take care of mom and dad here."

My husband became the director of his factory. We asked my brother to
accept the offer of being the manager in the maintenance department.
But
my brother rejected the offer. He insisted on working as a repairman
instead for a start.
One day, my brother was on the top of a ladder repairing a cable, when
he got electrocuted, and was sent to the hospital.
My husband and I visited him at the hospital. Looking at the white
gypsum on his leg, I grumbled, "Why did you reject the offer of being a
manager? Managers won't do something dangerous like that. Now look at
you, you are suffering from a serious injury. Why didn't you just
listen
to
us?"

With a serious expression on his face, he defended his decision,
"Think of brother-in-law. He just became the director, and I being
uneducated, and would become a manager, what kind of rumors would fly
around?"
My husband's eyes filled up with tears, and then I said, "But you lack
in education only because of me!"
"Why do you talk about the past?" he said and then he held my hand.

That year, he was 26 years old and I was 29 years old.
My brother was 30 years old when he married a farmer girl from the
village.
During the wedding reception, the master of ceremonies asked him, "Who
is the one person you respect and love the most?"
Without even taking a time to think, he answered," My sister." He
continued by telling a story I could not even remember.

"When I was in primary school, the school was in a different village.
Everyday, my sister and I would walk for 2 hours to school and back
home. One day, I lost the other pair of my gloves. My sister gave me
one
of hers.
She wore only one glove and she had to walk far. When we got home, her
hands were trembling because of the cold weather that she could not
even
hold her chopsticks. From that day on, I swore that as long as I live,
I would take care of my sister and will always be good to her."
Applause filled up the room. All guests turned their attention to me.
I found it hard to speak, "In my whole life, the one I would like to
thank most is my brother," And in this happy occasion, in front of the
crowd, tears were rolling down my face again.

Love and care for the one you love every single day of your life. You
may think what you did is just a small deed, but to that someone, it
may
mean a lot.
Have a nice day everyone! May this story inspire you in any way

Friend: calls your parents by mr. and mrs.
Best friend: calls your parents dad & mom or tito & tita.
Friend: has never seen you cry
Best friend: has always has the best shoulder to cry on

Friend: never asks for anything to eat or drink
Best friend: opens the fridge & makes herself at home

Friend: asks you to write down your number.
Best friend: they ask you for their number (cuz they can't remember it)

Friend: borrows your stuff for a few days then gives it back.
Best friend: has a closet full of your stuff
Friend: only knows a few things about you
Best friend:could write a biography on your life story

Friend: will leave you behind if that is what the crowd is doing
Best friend: will always go with you
Friend: will ask where you've been (after going AWOL)
Best Friend: will say MISS YOU & goes on being your friend

i love diz forum cuz i do really love reading... la lang, my msbi lng... heheh...

jocelyn wrote:

sana po wag po kaung mag sawang gumawa ng topic d2 ha

more power and sna magtagal pa 2ng forim na 2...

*jocelyn*

My mom only had one eye. I hated her... she was such an
embarrassment.
She cooked for students & teachers to support the family.

There was this one day during elementary school where my mom came to
say hello to me.

I was so embarrassed.

How could she do this to me?
I ignored her, threw her a hateful look and ran out.
The next day at school one of my classmates said, "EEEE, your mom
only
has one eye!"

I wanted to bury myself.
I also wanted my mom to just disappear.
I confronted her that day and said, " If you're only goanna make
me a
laughing stock, why don't you just die?"

My mom did not respond...
I didn't even stop to think for a second about what I had said,
because
I was full of anger.
I was oblivious to her feelings.

I wanted out of that house, and have nothing to do with her.
So I studied real hard, got a chance to go abroad to study.
Then, I got married.
I bought a house of my own.
I had kids of my own.
I was happy with my life, my kids and the comforts, Then one day, my
mother came to visit me.
She hadn't seen me in years and she didn't even meet her
grandchildren.

When she stood by the door, my children laughed at her, and I yelled
at
her for coming over uninvited.
I screamed at her, "How dare you come to my house and scare my
children!"
GET OUT OF HERE! NOW!!!"

And to this, my mother quietly answered, "Oh, I'm so sorry. I may
have
gotten the wrong address,"
and she disappeared out of sight.
One day, a letter regarding a school reunion came to my house.

So I lied to my wife that I was going on a business trip.
After the reunion, I went to the old shack just out of curiosity.

My neighbors said that she died.
I did not shed a single tear.
They handed me a letter that she had wanted me to have.

"My dearest son,
I think of you all the time. I'm sorry that I came to your house and
scared your children.
I was so glad when I heard you were coming for the reunion.
But I may not be able to even get out of bed to see you.
I'm sorry that I was a constant embarrassment to you when you were
growing up.

You see........when you were very little, you got into an accident,
and
lost your eye.
As a mother, I couldn't stand watching you
having to grow up with one eye.
So I gave you mine.
I was so proud of my son who was seeing a whole new world for me, in
my
place, with that eye.

With all my love to you,
Your mother.

sad nman

grabeh ang haba nakaka hilo basahin

touching naman yan... nakakaiyak.... :'(

happy EASTER

iTmYle Po kayu.. TingNAn nyo lng 2ng pic na ITecthiwa

paya mataya tayu ngayung Easter sunday